Het tennis seizoen is er weer en hoewel ik zelf
niet speel kijk ik graag. Al sinds mijn pubertijd eigenlijk en waarschijnlijk
heb ik toen meer gekeken dan goed voor mij is, want die matchen vallen dikwijls
tijdens de examenperiode en dan heb je wel wat beters te doen dan voor de tv te hangen.
Vooral de duels tussen Bjorn Borg en John McEnroe kon ik best smaken en
ik had een grote boon voor die lawaaierige Amerikaan die met zijn uitzinnige
scènes tegen de schenen van het Britse establishment durfde te schoppen maar die vooral ook een acteur was. Dat laatste heeft hij ondertussen trouwens bewezen
met een cameo in de film Wimbledon én in tal van reclamespotjes waarin hij
duidelijk maakt dat hij zichzelf niet zo au serieux neemt.
En dan had je Jimmy Conners nog, ook altijd geweldig op het plein. Tegenwoordig moet het allemaal zo serieus zijn, er valt nog maar weinig te lachen.
BeantwoordenVerwijderenJa das waar. Toen mocht er nog eens gelachen worden, maar ik heb de indruk dat dat dikwijls zo is. Of zijn wij nu nostalgisch? Dat kan ook natuurlijk!
Verwijderen