Storm in blogland

Er is een kleine storm ontstaan in blogland sinds Sofie Verschueren de spreekwoordelijke knuppel in het hoenderhok gooide met haar open brief aan Monica De Coninck. Knack pikte dit artikel op en er kwamen ontelbare reacties, op het artikel, haar blog, andere sociale media en gisteren ook in de krant.

Hoewel mijn kinderen ondertussen jong volwassenen zijn, herinner ik mij de problemen waar Sofie mee worstelt nog heel goed, want ook ik was eerst een voltijds werkende mama. Toen de dochter geboren was werkte ik nog tot kwart voor zes, terwijl de kribbe om zes uur sloot, dus eigenlijk had ik een helikopter nodig maar bij gebrek daar aan nam ik genoegen met een kleine wagen.

Toen ik zwanger was van de zoon was diezelfde kribbe de eerste die het fijne nieuws mocht vernemen, lang voor de familie en vrienden werden ingelicht. Wegens het plaatsgebrek, weet je wel  en om toch al zijn plaatsje te reserveren want als je dat niet vond zat je echt wel met een probleem. En dan heb ik het niet eens over de andere knelpunten zoals kinderopvang zoeken tijdens de zomervakantie, de prijs van die opvang en het gegoochel om dagelijks alles rond te krijgen.

Eens de zoon deel uitmaakte van ons gezin ging ik deeltijds werken, later ben ik voor de verhuis naar Houston volledig gestopt. Dat was met veel tegenzin want ik herinner mij nog dat ik ferm gebleit heb toen de toenmalige echtgenoot met het plan voor die verhuis naar het buitenland kwam.

Zegt Monica De Coninck dat werk en kinderen combineren makkelijk is?  Neen dat zegt ze niet, ze noemt de combinatie van twee voltijdse jobs en een dreumes zelfs een heksentoer maar waar de minister wel voor wil waarschuwen zijn de gevolgen van de beslissing om deeltijds te werken zoals voor je pensioen, je loopbaan en bij een eventuele scheiding. Wat ook duidelijk in haar antwoord naar voren komt en waar ik mij heel goed in kan vinden, is dat een mentaliteitswijziging dringend nodig is want in België wordt voor de verzorging en de opvang van de kinderen nog al te vaak naar mama gekeken waar dat in de Scandinavische landen bijvoorbeeld niet zo is. Iedere gezinssituatie is anders en ieder voor zich moet keuzes maken en dat is natuurlijk niet altijd even evident maar je kan wel volop gebruik maken van de mogelijkheden die er zijn zoals bijvoorbeeld tijdskrediet.

Heb ik spijt van mijn keuzes? Van sommige wel. Niet van mijn beslissing om deeltijds te gaan werken en hoewel het eerst met tegenzin was ook niet van dat verblijf in Houston dat, ondanks het feit dat de dochter en ik niet compatibel bleken te zijn met de Texaanse mentaliteit toch een avontuur en een verrijking was. Waar ik wel spijt van heb is dat ik die tijd thuis niet nuttiger aan mezelf heb besteed door opnieuw te studeren in plaats van het vrijwilligerswerk te doen dat in de loop der tijd altijd maar meer als vanzelfsprekend werd gezien en uiteindelijk een grote bron van frustratie werd.

Ik besef echter heel goed dat door het parcours dat ik heb afgelegd mijn pensioen geen vetpot zal zijn en dat is net waar Monica De Coninck voor wil waarschuwen. Lig ik daar wakker van? Soms wel, maar wie weet wat de toekomst zal brengen.