Na een korte stop bij een confiseriebedrijf vond ik begin
jaren ’80 een baan als administratief bediende bij een kleine computerzaak in
hartje Antwerpen. Die winkels waren toen bijzonder populair met de opkomst van
de eerste spelcomputers zoals de Commodore 64, de Sinclair QL en de Atari,
toestellen die ondertussen al lang in het museum thuishoren. Maar toen waren ze dus razend populair en jongeren kwamen uren of zelfs dagen bij ons kamperen om de allernieuwste
spelletjes uit te proberen in plaats van naar school te gaan waar ze eigenlijk
moesten zijn.
Nu vond ik dat komen en gaan van al die jongeren wel leuk
maar soms was het behoorlijk druk, vooral als je je ondertussen moet
concentreren op de cijfers of een telefoongesprek terwijl beneden tot vervelens
toe Miami Vice werd gesampled. En als anderen dan ook aan de slag gingen met
muziek werd het helemaal een kakafonie.
Soms waren de technieker en ik dat kadeil grondig beu en
verlangden wij al eens naar een minuutje rust zodat we in stilte konden werken.
Dan waren wij zo stout om de hoofdschakelaar even af en aan te zetten zodat al
dat computergeweld stil viel en wij konden genieten van het half uurtje rust
dat de techneuten, computerfreaks en nerds toen nog nodig hadden om al die
spelcomputers weer op te starten. Het gemopper van het gepeupel daar beneden
namen we er dan graag bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten