Geknipt!

Nu draagt de zoon zijn haar in een gemillimeterde coupe, maar dat was vroeger wel even anders. Toen hij klein was had hij een grondige hekel aan knipbeurten en een kappersbezoek vond hij al helemaal niets. Dus ging ik zelf al eens aan de slag of gingen we pas naar de kapper als het echt niet anders meer kon omdat de zoon zijn hoofd in de nek moest leggen om nog iets te zien en dan altijd met zijn hoofd begon te schudden om heel die jungle uit zijn gezicht te krijgen.

Omdat het in Houston zo heet was drong een knipbeurt zich echt wel op, want zo’n bos haar op je bolletje is niet bevorderlijk voor een fris gevoel. De zoon liet zich met tegenzin naar de kapper meetronen maar nam gedwee plaats in de verhoogde stoel. Toen de kapper aan de slag ging begon hij echter op het ritme van de knippende schaar luidkeels auw, auw, auw te roepen, terwijl hij zijn hoofd schokkerig zijdelings van de kapper weg trok. Wij keken elkaar meewarrig aan, die mevrouw en ik, maar ondanks sussende en even later vermanende woorden bleef de zoon zo raar doen, luidkeels auw roepen alsof je haar knippen pijnlijk is en zijn hoofd in de tegenovergestelde richting wegtrekken.

Je kunt je wel voorstellen dat dat kapsel niets is geworden en dat ik mij na het betalen van een fikse fooi voor die vriendelijke en geduldige kapster zo snel mogelijk uit de voeten heb gemaakt. In die zaak hebben ze mij of de zoon met zijn ragebol trouwens nooit meer gezien!