Toen mijn kinderen een jaar of negen en zeven waren,
dacht ik dat het een goed idee was om hen naar de scouts te laten gaan. In het
begin waren ze enthousiast, maar hoe meer ze gingen hoe lauwer dat enthousiasme
werd. Maar ze hielden vol, ook omdat ik een ongeschreven regel had dat, eens ze
aan iets begonnen, ze even moesten doorzetten.
Toen het kamp er aan kwam overtuigde ik hen om mee te
gaan omdat ik ervan overtuigd was dat ze het leuk zouden vinden maar niets was
minder waar. Na enkele dagen kreeg ik een briefje van de dochter met de
boodschap dat ze het niet fijn vond en een overduidelijk kaartje van de zoon.
Hij schreef, ‘Mama kom mij maar halen. Het is hier
niet leuk en de meisjes houden mij ’s nachts wakker’.
Ik veronderstel dat hij dat nu geen probleem meer zou
vinden maar toen was het definitief exit scouts en bleef mama achter met een beetje
schuldgevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten