Zalig cruisen

Oh neen, dit wordt wringen dacht ik toen ik voor het eerst voor een defect verkeerslicht stond op een druk vierarmen kruispunt in Texas, maar niets was minder waar. Iedereen ging netjes en gedisciplineerd aan het stopbord wachten en iedereen kon om de beurt doorrijden. Zomaar, door de chauffeurs zelf geregeld, zonder daar vooraf over te palaveren, spontaan, zonder tussenkomst van politie of andere wetshandhaver kon het verkeer verder op dat onthoofde kruispunt zonder lichten. Ik denk dat mijn mond toen letterlijk openviel van verbazing! In België zou iedereen zich toeterend op het kruispunt stortten met een opstopping van jewelste tot gevolg en niemand die nog voor- of achteruit kan. Wat een verademing vond ik die discipline, die hoffelijkheid in het verkeer, die luxe om zo relaxed te rijden, wat een ontspannen gevoel!

En het was niet alleen in zo’n situatie dat het verschil met het hectische Belgische verkeer opviel. Zo kon je in Texas uren op de ‘highway’ rijden met achter jou een chauffeur die zich ook netjes aan de ‘speed limit’ hield en dus altijd op ongeveer dezelfde afstand achter jou bleef rijden. Geen gerace en gejaag, geen spelletjes van voorbijsteken en opnieuw voorbij gestoken worden, geen optrekken om dan weer de snelheid te laten terugvallen en opnieuw sneller te gaan rijden, maar de cruise control op, zonder gejaag en ergernissen. Op die manier was het een stuk aangenamer om lange afstanden te rijden en kwam je als chauffeur dan ook niet uitgeput aan.

Ook aan een schoolzone, bijvoorbeeld werden de regels gerespecteerd en werd er netjes 30 mph gereden. Tergend traag vond ik dat in het begin en mijn Belgische genen sputterden tegen, maar eigenlijk is het een gewoonte.

Nu moet ik toegeven, niet iedereen reed zo gedisciplineerd en hoffelijk en er waren best cowboys die de regels aan hun laars lapten maar er was heel veel controle en een veilig gevoel en ik heb menig keer een State Trooper, bruin glad geperst uniform, gemillimeterde militaire coupe, breedgerande hoed en obligatoir snorretje, zo’n cowboy tegen de wagen zien plakken en ik kan je vertellen, dat maakt indruk!

Eens terug in België was het dus behoorlijk afkicken van dat ontspannen rijden. Zelfs mijn schoonmoeder, die zelf niet rijdt, zei langs haar neus weg dat ik nu echt opnieuw ‘op z’n Belgisch’ moest leren rijden, want dat we anders nergens zouden komen! Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik dat ontspannen en hoffelijk rijden van Houston nog altijd een beetje mis.

En neen deze brave mijnheer heeft niet vriendelijk voor mij geposeerd. Deze foto heb ik van het net geplukt.