Ik heb eerder een visueel geheugen en een van de
eerste herinneringen uit mijn jeugd bestaat uit het beeld van een pluche
speelgoedbal in zeepsopkleurtjes. Dat dat beeld iets ouder is dan ik dacht,
ontdekte ik toen ik van mijn vader een doos vol oude foto’s kreeg die ik
nieuwsgierig urenlang doorspitte en sorteerde.
Op een van die kiekjes, genomen in mijn babykamer,
staat mijn moeder met mij op de arm en boven mijn bedje hangt, u raadt het al,
een pluche bal. Vermits het om een zwart-wit foto gaat kan ik de kleuren uiteraard
niet zien, maar ik weet pertinent zeker dat het pastelkleurtjes zijn. Ik moet
toegeven, het was wel even schrikken om in die tijdscapsule te stappen en met
mijn eigen ogen mijn eerste prille herinnering op foto te zien, zeker omdat ik
op de desbetreffende foto ongeveer één jaar of zelfs jonger moet geweest zijn.
Mijn moeder is er niet meer, dus bij haar navraag doen
zit er niet in en het geheugen van mijn vader laat hem wat in de steek, zeker
voor zo’n onbenulligheden als een pluche speelgoedbal maar na wat aandringen
kon hij zich dat ding toch herinneren. Blijkbaar was het geen mobiel maar een
muziekbal die boven mijn bedje hing en iedere avond voor het slapengaan werd dat
deuntje opgezet om mij van een goede nachtrust te verzekeren. Na nog wat
aandringen van mijn kant kon mijn vader het melodietje neuriën. Het kostte ons
enig puzzelwerk, want mijn muzikaal talent heb ik duidelijk van hem geërfd, maar
uiteindelijk besloten we dat het deuntje dat die bal afspeelde het wiegenliedje
van Brahms moest zijn. Toeval of niet, laat dat nu toch net het melodietje zijn
dat ik zelf voor mijn kinderen neuriede voor het slapengaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten