Toen de kinderen tijdens de Paasvakantie op reis waren heb ik van de
gelegenheid gebruik gemaakt om mijn grenen eetkamertafel af te schuren. Dat
meubel was namelijk al lang een doorn in het oog omdat het vernis geel was
geworden en het ‘Heidi in Tirol’ gehalte hoog. Ik had natuurlijk een andere
tafel kunnen kopen, maar dan wou de financiële pijngrens weer niet mee en toen
ik in het nieuwe Antwerpse justitiepaleis, of all places, blanke grenen balken
zag vond ik dat wel mooi.
Dus had ik de keuze, afschuren of met een chemisch product
aan de slag gaan, maar omdat ik het binnen in het appartement moest doen en een
parketvloer heb was de keuze snel gemaakt. Eigenlijk was het kiezen tussen de
pest en de cholera, want toen het schuren eindelijk klaar was en de immense
stofwolk een beetje gezakt, was zowel de woonkamer als de keuken bedekt met een dikke laag houtstof waar je mijn afdrukken in zag als in een goedkope griezelfilm.
Ik vroeg mijn vriendin, die me midden in de strijd belde
dan ook om mij, de volgende keer dat ik zo’n geweldig idee had, tegen te
houden. Zij vond dat bijzonder grappig maar op dat moment was ik even de
wanhoop nabij. Je kent die momenten wel als je tot het beseft komt dat een klus
veel meer tijd in beslag neemt dan je in je overmoed op voorhand had ingeschat.
Maar de strijd is ondertussen gestreden, het stof
opgekuist en de tafel staat mooi te blinken, of beter gezegd ze blinkt niet
meer. Het plan is om er nog zes witte, liefst design, stoelen bij te kopen maar
omdat de financiële pijngrens dan waarschijnlijk weer wordt overschreden zullen
het eerder stoelen van die Zweedse meubelgigant worden.
Tot afgrijzen van de
dochter, overigens die eerder valt voor antiek en kringloopspulletjes. Tja smaken
verschillen nu eenmaal maar ik ben best tevreden met mijn ‘nieuwe’ tafel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten