Ode aan Bertje.

Ons eerste huisdier was een mooie blauwwitte grasparkiet die wij ‘Bertje’ hadden gedoopt. Omdat wij toen nog geen kinderen hadden kreeg Bertje onze onverdeelde aandacht en groeide hij, in volle vrijheid en vertrouwen op, tot het grappig brutaaltje dat wij zo graag hadden.

Brutaal was hij zeker, want zo had hij de vervelende gewoonte om op je hoofd te gaan zitten om zich dan via je haar naar beneden te laten glijden tot hij ter hoogte van je wenkbrauw was. In het begin vonden wij dat hilarisch en lieten het toe dat hij aan onze wenkbrauwen begon te pulken, tot hij een stapje verder ging en de haartjes van je wenkbrauw met één ruk begon te epileren. Ik kan je verzekeren dat dat een venijnig pijntje was en je die behandeling niet op prijs kon stellen. Dus werd Bert met veel opbaar weggejaagd en ging hij even boven op de kast zitten mokken om daarna terug te komen voor de volgende schoonheidsbehandeling.

Als er sla op het menu stond was Bertje altijd van de partij. Om een blaadje mee te eten, zal u denken, maar dat was niet het geval. Bertje vond het geweldig om op de rand van de schotel te gaan zitten en zich vervolgens op zijn buik door de sla te laten glijden. Ik vermoed dat hij de sla aanzag voor een verfrissend bad maar wij zagen een parkietensla niet echt zitten.

Bij zijn gewoonte om uit je glas te drinken liep het een paar keer mis. Eén keer was hij ondersteboven in een longdrink glas gevallen maar werd hij gelukkig gered door iemand met snelle reflexen. Een andere keer zat hij zeker een kwartier met zijn bek en vleugels open na te hijgen op de salontafel omdat de jenever die hij geproefd had hem absoluut niet was bekomen.

Maar meestal zat Bert gewoon op onze schouder of knus in je hals onder je haar. Dan zat hij daar wat te kletsen, want hij kon zijn naam en enkele zinnetjes zeggen, of gewoon een dutje te doen.

Jammer genoeg is ons lief brutaaltje tragisch om het leven gekomen. Toen wij terugkwamen van vakantie en Bert op logies niet had mogen vliegen, sukkelde hij in een emmer water die daar toevallig stond en verdronk. En hoewel wij nog verschillende parkietjes hebben gehouden was er niet één zo tam, lief of brutaal als Bertje!