Facebook.

Toen ik via vrienden kennis had gemaakt met Facebook, heb ik eerder schoorvoetend een eigen account aangemaakt. Schoorvoetend omdat ik er het nut niet echt van inzag en dacht dat het de zoveelste rage zou zijn die weer snel zou passeren. 

Ondertussen zijn we al een hele tijd verder en moet ik toegeven dat Facebook een deel van mijn leven is gaan uitmaken. Ik kijk dagelijks op mijn pagina en vind het leuk om op die manier contact te houden met mensen waar je anders nooit meer iets van zou horen. Meer zelfs, met mensen die ik heb teruggevonden via dit medium.

We hebben allemaal een druk dagelijks bestaan en dan wordt even bellen, een mailtje sturen of afspreken al snel op de lange baan geschoven, maar met Facebook blijf je op de hoogte van het doen en laten van je vrienden en daar kan dan al eens afspreken uit voortvloeien.

De liefde van mijn dochter voor Facebook is ondertussen al een stuk bekoeld en zij overweegt zelfs om haar account af te sluiten. Zij is zeker niet de enige, want ik las onlangs in de krant dat velen, na de eerste verslavende kennismaking, het ‘smoelekensboek’ voor gezien houden. Of sommigen zeggen hun account op net omdat ze het te verslavend vinden en zichzelf willen verlossen van uren dwangmatig berichten lezen.

Mijn zoon vindt Facebook maar niets en weigert een account aan te maken. Hij ontmoet mensen liever ‘live’ en verdenkt sommigen ervan Facebook te misbruiken om anderen te controleren. Niet zo lang geleden werd ik door hem zelfs vriendelijk doch dringend verzocht zijn foto, hoewel onherkenbaar, van mijn blog te verwijderen en foto’s van de zoon op Facebook publiceren is al helemaal uit den boze!

Ik veronderstel dat de zoon wel een punt heeft en Facebook inderdaad soms gebruikt wordt om iemand te controleren. Maar zoals zo dikwijls zal de waarheid waarschijnlijk wel ergens in het midden liggen en zolang ik er geen acute verslaving aan over houd vind ik het wel leuk om contact te houden via Facebook. En bijvoorbeeld deze berichtjes te posten, natuurlijk!