‘J’aime pas mes voisins’ zong Axelle Red in 1993 op
haar debuutalbum en hoewel ik niet zover zou willen gaan kan ik haar best begrijpen.
Sinds ik volwassen ben heb ik, op één woonst na,
altijd in huizen gewoond en verhuizen naar een appartement was dan ook in meer
dan één opzicht een uitdaging.
De geluiden die je overal hoort bijvoorbeeld. Vreemde
geluiden, die mij, nu ik ze gewoon ben, al lang niet meer opvallen. Of de
buurvrouw die je countert terwijl je net geen zin hebt in een praatje om maar
te zwijgen van de vervelende buur die niet kan parkeren en je daardoor dikwijls
klem zet op de parking.
Maar dat zijn allemaal maar kleine ergernisjes die ik
vroeger niet had omdat ik nooit met andere mensen in één gebouw moest samenleven.
Waar ik het soms echt moeilijk mee heb is het aanhoudende ‘big brother’ gevoel.
Beetje overgevoelig, denkt u misschien, maar ook mijn
dochter voelt zich in het oog gehouden door onze licht bemoeizieke buren. Zo
was zij ooit stomverbaasd toen een van hen haar aansprak met het correcte vermoeden
dat ik al enkele dagen niet thuis was, omdat ze had gezien dat de gordijnen
anders waren geopend. Mijn dochter kon maar niet begrijpen dat mensen blijkbaar
zo goed op de hoogte zijn van je doen en laten dat ze weten op welke manier je zoiets
futiels doet. Meer zelfs, wij waren er ons niet van bewust dat er verschillende
manieren zijn om gordijnen te openen!
Toen ik per ongeluk mijn zakje afval ergens in het
gebouw was vergeten omdat ik de handen vol had met andere rommel, vond ik
datzelfde zakje prompt terug naast mijn deur. Ongelofelijk dat men perfect wist
dat het om mijn vuilnis ging, zeker omdat ik niemand was tegen gekomen in de
gang. Je kunt op z’n minst stellen dat ik me behoorlijk bespied voelde in mijn
eigen huis en ik vroeg me zelfs even af of er geen verborgen camera hing. Niet
dus, hoewel sommige bewoners waarschijnlijk wel misbruik maken van de videofoon
om naar verdachte individuen in de gang te speuren. Kom je eens laat thuis na
een nachtje stappen, ben je aan het klussen of ben je er juist niet, big
brother is van al die activiteiten op de hoogte!
Handig zegt u misschien, zo’n buren die alles in het
oog houden, veilig ook, maar jammer genoeg is dat niet het geval. Als er iemand
aanbelt doen zij prompt open, zodat er soms een getuige van je weet wel of een
leurder voor je deur staat. En toen de brommer van de zoon op een zondagmiddag
voor de deur werd gestolen had niemand iets gezien of gehoord. Ja zeg, wat heb
je dan aan big brother als je in zo’n noodgeval niet eens van zijn diensten
gebruik kan maken?
Maar een mens wordt alles gewoon en ik weet wel dat
mijn buren het niet slecht bedoelen. De meesten van hen hebben de
pensioengerechtigde leeftijd al een tijdje bereikt en hebben gewoon … heel veel
tijd en weinig om handen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten