Haast en spoed ... .

Toen wij net verhuisd waren naar Texas en mijn kinderen zes en vier, leek het wel of wij een abonnement bij de plaatselijke spoedafdeling hadden.

Mijn zoon beet de kop af, de nacht toen wij aankwamen. Het kind was zo uitgeput van de tien uur durende vliegreis dat hij uit bed en met zijn hoofd op het nachtkastje viel. Het resultaat was navenant; een diepe jaap in zijn wenkbrauw en een bloedbad van jewelste. Omdat mijn dochter ook uitgeput was en gewoon niet wakker te krijgen, zat er niet anders op dan dat mijn man alleen met dat kind naar spoed reed. Heeft hij het daar mogen uitleggen! De verpleegkundigen en artsen van wacht keken hem vol wantrouwen aan en beschuldigden hem net niet van kindermishandeling omdat de zoon bijna niet wakker te krijgen was. 
Daar sta je dan als buitenlander met zo’n gewond kind, zonder hospitalisatieverzekering of social security kaart. Gelukkig geloofde men hem uiteindelijk wel en na een paar hechtingen was het leed alweer geleden en kon de zoon zijn jetlag verder verslapen in het hotel waar wij toen logeerden.

Die stunt met het nachtkastje heeft hij trouwens nog een paar keer herhaald, gelukkig niet meer met zo’n ernstige gevolgen. Eén keer heeft hij er een pracht van een blauw oog aan overgehouden maar een bezoek aan de spoedafdeling was toen niet nodig.

Mijn dochter echter was op die leeftijd een echte brokkenpiloot en met haar heb ik dan ook de meeste ‘quality time’ doorgebracht in het ziekenhuis.

Toen wij bij haar eerste ongelukje naar de plaatselijke spoedafdeling waren geracet, vonden wij het grappig dat een reus van een mannelijke verpleger zich vriendelijk voorstelde met de woorden: ‘Hi I’m Tom, I’m your nurse’. Toen diezelfde vriendelijke verpleger enkele bezoekjes later de legendarische woorden; ‘I know you, that’s not good’, sprak, vond ik dat hij overschot van gelijk had. Gelukkig waren het nooit echt ernstige verwondingen, behalve die ene keer, toen mijn dochter haar pols lelijk brak en die onder volledige verdoving moest worden gezet.

De eerste nacht op Texaanse bodem hebben wij al onmiddellijk kennis gemaakt met de plaatselijke spoedafdeling en ook de laatste avond van ons verblijf hebben wij met een bezoek aan het ziekenhuis afgesloten. Toen wij afscheid gingen nemen van vrienden, vond mijn dochter er niets beter op dan op haar buik, op een skateboard, de oprit af te rijden met enkele hechtingen in haar kin als gevolg.

Gelukkig is het sindsdien wat gekalmeerd hoewel mijn dochter, eens terug in België, de elleboog van de zoon brak met een welgemikte heupworp, iets wat hij nog steeds tegen haar durft te gebruiken. Maar sindsdien is ons abonnementje bij spoed gelukkig verlopen.

Hoewel, toen ik het net met mijn kinderen overliep, kwamen we nog aan vier bezoekjes, vorig jaar. Dat, kan dus nog steeds tellen!