Zondag, rustdag.

In Texas was het alcohol gebruik heel streng gereglementeerd en stonden er fikse boetes op het niet naleven van die regels. Nu ben ik er voorstander van om iets aan drankmisbruik en alcoholisme te doen, maar ik vraag mij toch echt af of die maatregelen hun doel niet voorbijschoten, zeker omdat er desondanks stevig werd gedronken.

Zo was het compleet uit den boze om je minderjarige kinderen mee te nemen op café. Toen wij, nietsvermoedende Belgen, op een hete dorstige dag de bar van ons hotel binnen stapten om iets te drinken, werden wij dan ook prompt met een vermanend vingertje de deur gewezen omdat wij onze kroost bij hadden. Alcohol drinken op café of in een bar mocht trouwens pas vanaf 21 en de gemiddelde Texaanse barkeeper schrok er niet voor terug om, in geval van twijfel, je rijbewijs te vragen.

In de supermarkt kon je enkel bier en wijn kopen. Voor het sterkere spul moest je naar de plaatselijke slijterij waar je met je buit in de gekende papieren zak buiten kwam. Niemand zag wat er in zat, maar iedereen wist dat die bewuste zak gevuld was met vloeibaar lekkers.

Ook alcohol drinken op publieke plaatsen was compleet uit den boze. Zo werden er dikwijls picknicks in het park georganiseerd maar in principe mocht je daar geen bier, wijn of sterker spul nuttigen. Die maatregel werd handig omzeild door je drankje in diezelfde bruine zak te verstoppen of, beter nog, in een handig houdertje speciaal ontworpen om je bierblikje koel te houden én aan het oog te onttrekken! Handig, maar volgens mijn bescheiden mening wel een beetje hypocriet. Strikt genomen werden de regels gerespecteerd, niemand zag het, maar iedereen wist wat er in dat mooie omhulsel verborgen was.

Toen ik op een zondagmorgen nog snel wat boodschappen ging doen in de plaatselijke supermarkt, werd ik met nog een van die anti alcohol maatregelen geconfronteerd. De caissière had al een deel van mijn boodschappen netjes ingetikt en de inpakker mijn tassen gevuld maar toen zij aan het six pack pilsjes kwam viel die activiteit prompt stil en werd ik vermanend aangekeken. Of ik niet wist dat zondag de dag van ‘The Lord’ was en dat er op zondagmorgen voor twaalf uur geen alcohol werd verkocht. Neen dus moet ik een beetje schuldig geantwoord hebben, maar vermits het tien voor twaalf was, geen probleem, zo redeneerde ik als echte Belg. Na die uitspraak was het hek helemaal van de dam en werden zowel ik als mijn boodschappen zonder pardon opzij geschoven om onder de strenge en vermanende blik van de caissière en de inpakker braaf te wachten tot zij, stipt vanaf twaalf uur, verder gingen met het afrekenen van mijn inkopen. Een voorzichtige poging van mijnentwege dat ik de desbetreffende biertjes niet meer nodig had werd verwijtend van de hand gewezen en ik kon netjes wachten tot dat zondige drankje verkopen toegelaten was, waarna ik mij, na het betalen van mijn boodschappen, zo snel mogelijk uit de voeten heb gemaakt.