Handtassen.

Oké, ik beken; al sinds mijn puberteit heb ik een ongelofelijk zwak voor handtassen! Ik heb ze in alle kleuren, maten en stoffen. Voor elke gelegenheid heb ik er wel één, en wat ik ook aantrek,  ik kan altijd een bijpassende handtas uit mijn doos toveren.

En toch blijf ik er nog steeds nieuwe kopen.  Hoewel ik telkens weer zweer dat dit het allerlaatste exemplaar is en dat ik nu pas een nieuwe zal aanschaffen als alle andere versleten zijn, wat waarschijnlijk wil zeggen dat ik de komende tien jaar voorzien ben, kan ik toch geen winkel voorbij lopen of ik moet eens bij de handtassen kijken. En meestal blijft het niet bij kijken alleen, want altijd weer vind ik wel een mooier of handiger exemplaar.

Het vreemde is dat ik eigenlijk maar een paar handtassen werkelijk gebruik.  Ik stel dan ook zeer hoge eisen aan mijn ‘rommelzak’. Hij mag niet te groot zijn, maar zeker ook niet te klein en hoewel ik weet dat het absoluut niet elegant oogt, draag ik mijn handtas het liefst gekruist als ik onderweg ben. Bovendien moet het ding voorzien zijn van voldoende vakjes die vlot openen en sluiten want als je telkens moet prutsen om iets te vinden is de lol er voor mij al snel af.

Daarom heb ik dan ook in mijn doos een heleboel afgedankte exemplaren liggen die ik op het moment van aankoop prachtig vond, maar die uiteindelijk tijdens het gebruik helemààl niet zo handig bleken te zijn als ik had gedacht. Die exemplaren belanden dan onderaan en meestal haal ik ze er maar af en toe weer uit om dan opnieuw te besluiten dat het eigenlijk geen handig ding is en ze weer voor lange tijd op te bergen.  

Soms koop ik ook een handtas uit frustratie. De solden is bijvoorbeeld een bijzondere gevaarlijke periode. Als ik dan al eens alleen op koopjesjacht ga, krijg ik het na een tijdje soms geweldig op mijn heupen omdat mijn maat er bij dat prachtige bloesje weer net niet bijzat of omdat die elegante broek eenmaal aan helemààl niet zo elegant was als ze er op de kapstok uitzag en dan is een handtas natuurlijk snel gekocht.  Dat ding hoef je niet te passen, en dan kan je tenminste zeggen dat je een koopje hebt gedaan. Meestal blijkt dat koopje achteraf geen al te beste koop en belandt dàt exemplaar na enkele dagen sowieso in de doos. 

Maar ik troost mij dan weer met de gedachte dat ik al menig maal een vriendin uit de nood heb kunnen helpen met een handtasje voor één dag, zodat ze dat niet hoefde aan te kopen om dan op weer op haar beurt een doos aan te leggen. Bovendien, zo erg ben ik dan ook weer niet. Ik heb een vriendin die twee koffers vol handtassen op zolder heeft staan.  Dan valt het bij mij nog mee, met mijn ene doos!