Beanie baby

Mijn moeder was altijd wel bezig met het een of andere handwerk en toen ik een jaar of twaalf was begon ik kleedjes voor de poppen te maken op de antieke Singer naaimachine van de bomma. Het was zo’n mooi sierlijk zwart toestel dat je zelf op gang moest draaien d.m.v. een hendel aan de zijkant en je nu in antiekzaken terugvindt.

Mijn eerste echte wapenfeit was een smock kleedje voor de zus en van toen af aan was ik niet meer te stoppen. Zeker vijfentwintig jaar lang ging ik aan het naaien, breien en haken tot de bijna tiener dochter fijntjes opmerkte dat ze een kleedje uit die hippe collectie toch leuker vond dan mijn zelfgemaakte spullen. Bovendien was zelf kleding maken in die periode echt 'uit' en was het niet makkelijk om leuke stoffen of zelfs wol te vinden en de zaken die dat nog verkochten verdwenen een voor een uit het straatbeeld.

Ondertussen is zelf kleding maken opnieuw hip en zijn er zelfs collega bloggers die daarover schrijven. Ik lees die schrijfsels met veel plezier maar terug aan de slag gaan zit er niet in. 

Toen diezelfde dochter echter een leuke maar nogal prijzige beanie zag kreeg ik de smaak opnieuw te pakken en haakte ik na al die jaren voor haar een exemplaar, zomaar zonder beschrijving. En kijk al zeg ik het zelf, die muts werd best mooi en de dochter was tevreden dus kwam er ook een sjaal en nu zelfs bijpassende wanten.

Misschien wordt dit een nieuwe verslaving, hoor ik u denken maar ik, denk het niet. :-)