Toen de dochter de katten deze zomer meenam voor een
uitje naar het huis waar zij opgroeiden gaf dit grappige taferelen.
Beast, die in het appartement het haantje te voren is,
bleef klagelijk en bang onder de bank op het terras schuilen en kwam daar de hele middag niet onderuit. Zelfs als de dochter hem oppakte en bij haar nam, zat
hij in no-time terug onder zijn veilige bank om schichtig alle bewegingen in de
tuin in het oog te houden. Het was het dus helemaal niet nodig om hem in de
gaten te houden of vast te maken uit angst dat hij zou gaan lopen, de weg niet
meer zou terugvinden en we hem dus kwijt zouden zijn.
Hippie ging altijd graag op stap en eenmaal terug in dat
ouderlijk huis kwamen de herinneringen aan de lonkende vrijheid duidelijk naar
boven. Hij was ook diegene die gerust een nachtje uit kon gaan, zoals katten
dat wel vaker doen, terwijl Beast, die eigenlijk een grote mond met een klein
hartje is, altijd bij valavond thuis was.
Maar eenmaal in de tuin ging het avonturiersbloed van
Hippie weer hevig door zijn aderen stromen en wist hij nog perfect welk gat in
de haag naar de vrijheid leidde. Dus moest de dochter steeds achter hem aan om
hem uit de haag te plukken zodat hij niet ging lopen en zij misschien een ganse
nacht op hem zou moeten wachten, dit tot groot ongenoegen van Hippie, die niets liever
wou dan de wijde omgeving opnieuw verkennen. De dochter heeft het dan maar opgeven
want rustig zitten was er niet meer bij met een kat die koppig aan de zoveelste
ontsnappingspoging begon.
We kunnen dus rustig stellen dat er niets mis is met
het ruimtelijk geheugen van Hippie. Maar ja hij is dan ook een man.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten