Ik ga heel graag naar de film en blijkbaar is dat een
van die dingen die ik aan mijn kinderen heb doorgegeven. Zij durven zelfs
sommige films twee keer in de zalen te zien en kunnen hele passages uit films reciteren.
Naar de film gaan is trouwens een van de weinige dingen die we nog samen doen. Met twee jong volwassenen in huis liggen de
interesses én mogelijkheden immers nogal ver uit elkaar en het is heel normaal
dat zij hun eigen drukke sociaal leven hebben En zelfs naar de film gaan is niet
meer zo evident want gezien het leeftijds- en interesseverschil is het niet altijd
even makkelijk om een film te vinden die ieders goedkeuring kan wegdragen. Dus
ben ik soms ontevreden over de film die we zagen of vonden de kinderen mijn
keuze maar niets, maar de nieuwe Bond stond wel bij iedereen op het
verlanglijstje.
Dus trokken we gisteren naar de avondvoorstelling van
deze laatste telg uit de 007 collectie. In Skyfall speelt regisseur Sam Mendes
terug met de klassieke Bond ingredienten, met een spannende openingsscène gevolgd
door de prachtige tittelsong van Adèle. Verder was er nog de nodige actie- en
spanning, schiet- en achtervolgingsscènes, Bondgirls én een waardige
tegenstander vertolkt door Javier Bardem. Het eind was voorspelbaar maar minder klassiek, met een Bond die niet alleen zijn donkere maar ook een
emotioneel kantje laat zien. Deze Bond film wordt geprezen als de beste aller
tijden en ik moet toegeven, hoewel ik geen liefhebber ben van het genre, ik ben
verkocht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten