Weer geen goede morgen!

Op een mooie zomerochtend kwam Beast mij voor dag en dauw mauwend wakker maken waarop ik hem met een welgemeend ‘Laat mij met rust!’ wegjoeg.

Toen ik rond zeven uur opnieuw wakker werd vertelde mijn neus mij onmiddellijk dat er iets grondig mis was waarna ik in één oogopslag geconfronteerd werd met de bron van die kwalijke geur. Vlak naast mij, op mijn dekbed lag een stevig kattengevoeg te stinken en ik kan niet beschrijven hoe snel ik wel uit bed was.

Eenmaal al vloekend en mompelend in de keuken zag ik dat ik zelf schuld had aan dit incident. Toen ik de avond daarvoor de kattenbak proper had geschept had ik hem immers met mijn sufkop met het deurtje tegen de muur gezet. Arme Beast moest dus zo nodig en werd dan nog gemeen weggejaagd toen hij mij kwam verwittigen dat het toilet op slot zat. ‘Wie niet horen wil moet ruiken’ zal hij gedacht hebben toen hij zijn vrachtje bij mij kwam deponeren. Kan je dat Beast ongelijk geven?

Nu kan ik er alweer om lachen maar toen was het zeker niet mijn beste dag want een dergelijk start is niet echt bevorderlijk voor je ochtendhumeur. Vandaar dat ik dus quasi neurotisch en heel plichtsbewust de kattenbak schoon schep en twee keer per week proper zand geef, om van de gootsteen maar te zwijgen. Zo’n ‘goede morgen’ wil ik niet meer meemaken!