Yahtzee!

Mijn dochter en ik hebben een acute Yahtzee verslaving. Niet dat we dat spelletje de hele dag spelen, maar laat ons stellen dat we toch minstens één keer per dag de strijd aangaan. Dan worden we heel competitief en gunnen elkaar niets en meestal is het de dochter die wint.

Beast vindt Yahtzee ook geweldig. Om met de dobbelstenen te spelen denkt u waarschijnlijk, maar die laten hem koud. Beast weet dat er rond het doosje van ons spel een elastiekje zit en daar heeft hij zijn zinnen op gezet. Ik wil niet dat hij daar mee speelt want dan eet hij het ook op en dat lijkt me niet zo gezond. Dus zit hij bij ons aan tafel en doet alsof hij ongeïnteresseerd zit te soezen terwijl hij in werkelijkheid op vinkenslag zit om dat kleinood te bemachtigen. 

De dochter vindt het dan altijd leuk om Beast een beetje te plagen en met dat elastiekje voor zijn neus te zwieren. Dan spelen ze wat tot hij het te pakken krijgt en ermee vandoor gaat waarop de dochter hem moet achtervolgen om dat ding op haar beurt af te pakken. Al dat gedoe met dat elastiekje irriteert mij op dat moment een beetje want we spelen geen kat en muis, maar Yahtzee en bovendien wil ik niet dat Beast met een elastiekje speelt wegens het opeten, weet u wel. Maar het is ook wel grappig om hen bezig te zien en Beast blijft volhouden hoewel hij goed genoeg weet dat hij het elastiekje niet mag hebben.

Op een dag was het zover en stak er tot onze grote horror een stukje elastiek uit Beast z’n kontje. Ik was op dat moment niet thuis maar werd prompt op de hoogte gebracht met een lacherig/griezelend sms’je. Toen ik thuiskwam lag Beast doodongelukkig voor de deur, helemaal uit zijn doen omwille van dat vreemde ding dat hij met zich moest meeslepen. Je zou van minder lijkt me en ik doe dan ook mijn uiterste best om me niet voor te stellen hoe zo’n extra staartje wel moet aanvoelen. 

U heeft waarschijnlijk al lang geraden wie dit probleempje kon oplossen. In ieder geval, sinds dat moment heerst er in dit huis een uitdrukkelijk verbod op spelen met elastiekjes!