De bib-boete.

Dat kinderen opvoeden soms een hele uitdaging is, daar zullen we het met zijn allen wel over eens zijn en hoewel ik trots en tevreden ben dat mijn kinderen tot zulke evenwichtige jong volwassenen zijn opgegroeid waren er, zoals bij iedereen trouwens, onderweg wel een paar grote en kleine hindernissen te nemen.

Zo probeerde ik mijn kinderen organisatie en verantwoordelijkheid aan te leren door hen bijvoorbeeld zelf te laten instaan voor het hele bib gebeuren. De boeken ontlenen, op tijd binnen brengen en hen zelf de boetes laten betalen als dat niet gebeurde. Bij de dochter ging dat redelijk vlot want zij bracht dan ook behoorlijk plichtsbewust haar boeken binnen maar bij de zoon was dit een hele tijd een behoorlijk pijnpunt. Maar hoe gaat dat dan, je staat in de bib en zoonlief heeft geen centen bij om de bib-boete te betalen, dus strijk je over je moederhart en schiet je het, overigens kleine bedrag, even voor, waarna het vergeten wordt. 

Zo schiet het natuurlijk niet op met dat verantwoordelijkheidsgevoel bedacht ik mij dan keer op keer, tot ik het op den duur op mijn heupen kreeg en de zoon trakteerde op een gepeperde preek. Dat het nu gedaan was met dat voorschieten en dat hij zonder fout zelf kon zorgen dat de boeken tijdig bij de bib terecht kwamen én indien dat niet het geval was hij de boete zelf moest bekostigen.

Nu wil het toeval dat er een paar dagen later een brief voor de zoon in de bus stak. Opnieuw een bib-boete natuurlijk. Na het lezen van die aanmaning keek de zoon mij doodserieus aan en zei met een uitgestreken gezicht; ‘Oei, mijn financiële pijngrens is overschreden!’