Nu de temperaturen opnieuw wat meewillen en de
lente in het land is komen we meer buiten om te genieten van de parken en
terrasjes.
Ik denk met een beetje heimwee terug aan de tijd
toen de kinderen klein waren en wij een abonnement op de zoo hadden dat we het
ganse jaar door gretig opsoupeerden. Zo gingen we graag winterwandelen in Planckendael of werd er op verloren momentjes geopteerd voor een uurtje zoo.
Maar ook op zo’n abonnement laat de crisis zich voelen want in die tijd had je
nog vele extraatjes wat nu niet meer het geval is. Zo kon je gratis naar
de Efteling, De Beekse Bergen en Apenheul, wat wij dan ook prompt deden.
Tijdens dat bezoekje aan Apenheul kreeg de dochter
wel erg veel aandacht van een aapje maar ik kan niet zeggen dat ze daar
gelukkig om was. Ze had de dag voordien haar vingernagel laten weghalen en de
dokter had die desbetreffende vinger netjes verzorgd met ontsmettingsmiddel en
een mooie kleurige pleister en net om die pleister was het dat beestje te doen.
‘Wat dijn is, mijn is’, zal hij gedacht hebben en in het begin vonden we het
nog grappig dat die aap de pleister zo zat te bestuderen en hem probeerde te
pakken tot dat beest wel heel opdringerig werd. Omdat hij die pleister maar
niet te pakken kreeg en zijn geduld op de proef werd gesteld besloot hij dan
maar zijn tanden, in plaats van zijn handen, te gebruiken wat de dochter dan weer
niet leuk vond. Dus joegen we hem weg en liet hij de dochter met pijn achter
omdat hij in haar vinger had gebeten. Het moet trouwens gezegd worden dat het niet
echt onze dag was want, geloof het of niet, even verderop verwarde een andere
primaat de zoon met het openbaar toilet en deed prompt een hoopje op zijn voet
en om het verhaal compleet te maken kwam een aap bij de dochter op de schouder
buurten, waarop het beestje haar onder pieste... .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten