Geen kouwe kak.

Nu de temperaturen opnieuw wat meewillen en de lente in het land is komen we meer buiten om te genieten van de parken en terrasjes.

Ik denk met een beetje heimwee terug aan de tijd toen de kinderen klein waren en wij een abonnement op de zoo hadden dat we het ganse jaar door gretig opsoupeerden. Zo gingen we graag winterwandelen in Planckendael of werd er op verloren momentjes geopteerd voor een uurtje zoo. Maar ook op zo’n abonnement laat de crisis zich voelen want in die tijd had je nog vele extraatjes wat nu niet meer het geval is. Zo kon je gratis naar de Efteling, De Beekse Bergen en Apenheul, wat wij dan ook prompt deden.

Tijdens dat bezoekje aan Apenheul kreeg de dochter wel erg veel aandacht van een aapje maar ik kan niet zeggen dat ze daar gelukkig om was. Ze had de dag voordien haar vingernagel laten weghalen en de dokter had die desbetreffende vinger netjes verzorgd met ontsmettingsmiddel en een mooie kleurige pleister en net om die pleister was het dat beestje te doen. ‘Wat dijn is, mijn is’, zal hij gedacht hebben en in het begin vonden we het nog grappig dat die aap de pleister zo zat te bestuderen en hem probeerde te pakken tot dat beest wel heel opdringerig werd. Omdat hij die pleister maar niet te pakken kreeg en zijn geduld op de proef werd gesteld besloot hij dan maar zijn tanden, in plaats van zijn handen, te gebruiken wat de dochter dan weer niet leuk vond. Dus joegen we hem weg en liet hij de dochter met pijn achter omdat hij in haar vinger had gebeten. Het moet trouwens gezegd worden dat het niet echt onze dag was want, geloof het of niet, even verderop verwarde een andere primaat de zoon met het openbaar toilet en deed prompt een hoopje op zijn voet en om het verhaal compleet te maken kwam een aap bij de dochter op de schouder buurten, waarop het beestje haar onder pieste... .