Ik hoor het van kennissen en lees het op andere blogs,
de grote vakantie is nog lang niet in zicht maar werkende ouders met jonge
kinderen beginnen al te zoeken en piekeren over oplossingen voor buitenschoolse
kinderopvang tijdens deze periode. Dat gepieker, gestress en extra geloop om die
lange periode van twee maand te overbruggen is iets wat ik helemaal niet mis nu
mijn kinderen jong volwassenen zijn, in tegendeel!
Toen de kinderen op de lagere school zaten werd er in al
eens geopteerd voor een kamp. De dochter was een fervente amazone dus zij ging
op paardenkamp, dat spreekt voor zich. De zoon nam deel aan een Planckendael
kamp en had het daar geweldig naar zijn zin en beiden gingen welgeteld één keer mee op scoutskamp en daarna nooit meer. Bij bompa en bomma hadden de kinderen een
leuke tijd maar dat die het niet zagen zitten om een langere periode op die ukjes
te passen, daar had ik alle begrip voor. Trek daar onze gezinsvakantie van af, dan
bleef er nog een hele tijd te overbruggen.
Ik herinner mij nog goed die eerste zomer toen de dochter
net naar de kleuterklas ging en de zoon nog naar de kribbe. Voor de zoon was er
dus geen probleem maar voor de dochter moest voor het eerst entertainment en opvang
gevonden worden. Ik geef toe dat ik behoorlijk kritisch was want de dochter was
dat als kleine uk ook en wou niet zomaar bij de eerste de beste. Gelukkig was
de zoon daar veel makkelijker in, maar dat is een ander verhaal. Dus zocht en
vond ik, wat in mijn ogen de ideale zomeropvang was. Een kleine school met een
eigen mini zoo, met geiten, konijnen, cavia’s en het bureel van de directeur
dat tevens dienst deed als volière. Mijn toenmalige collega had me dat geheime
adresje verklapt en ik was in mijn nopjes. We moesten er wel behoorlijk voor omrijden
maar dat had ik er voor over want daar zou de dochter de zomer van haar leven
hebben, of dat dacht ik tenminste.
Eenmaal in die opvang had de collega al een paar keer
gezegd dat de dochter er maar sip bij zat, telkens zij haar dochter kwam
brengen of halen. Een beetje ongelukkig kijkend samen met beertje, op een bank
terwijl de andere kinderen aan het spelen waren of nog ongelukkiger aan de hand
van een begeleider. Toen ik de dochter op een middag op weg naar huis vroeg wat
ze zo al gedaan had in de opvang antwoordde ze kinderlijk eerlijk: ‘Wachten tot
jij me komt halen’. Tja… .
ahhhh.....
BeantwoordenVerwijderenAhhh, daar breekt een moederhart inderdaad van.
BeantwoordenVerwijderen