Dat de bomma aan dementie leed heb ik u al verteld. Dat
dit voor pijnlijke en moeilijke momenten zorgde moet ik u waarschijnlijk niet
vertellen. Vooral de periode dat de bomma zich realiseerde dat ze dingen vergat
die ze zich eigenlijk zou moeten herinneren was moeilijk. Zoals bijvoorbeeld die
keer dat wij samen in een foto album keken en zij die vreemde mensen die haar
familie waren niet herkende. Dan werd ze stil, triest en bang en moesten wij haar
troosten en ook voor ons was het moeilijk om haar ziekte een plaats in ons
leven te geven.
Bompa bleef de bomma liefdevol thuis verzorgen wat niet
makkelijk was want de bomma maakte het ’s nachts heel bont en liep geregeld
weg. Dat was dan weer niet bevorderlijk voor de nacht- en gemoedsrust van bompa
maar ondanks die moeilijke momenten hield hij koppig vol.
Maar de ziekte van bomma was niet altijd kommer en
kwel. Eens de bomma er niet meer was en alleen haar lege omhulsel overbleef,
probeerden wij zo luchtig mogelijk en met veel humor met haar ziekte om te
gaan.
Zo herinner ik mij een kerstnacht toen mijn zus en ik
de bomma na een gezellig etentje naar huis brachten en zij zich niet kon
herinneren hoe ze nu ook alweer in de auto moest stappen. Met hand en tand
hebben wij uitgelegd wat ze moest doen maar ondanks verwoede pogingen zat zij
nog steeds niet in de wagen. Vervelend denkt u misschien maar dat was het niet.
We hadden natuurlijk met ongeduld of ergernis kunnen reageren maar op den duur hadden
wij met z’n drieën een enorme slappe lach omdat we de bomma al in allerlei
bochten hadden gewrongen en zij nog steeds niet in die auto zat. Mensen die
passeerden zullen wel vreemd opgekeken hebben omdat die drie vrouwen midden in
de nacht zo uitbundig stonden te lachen maar ik herinner mij dat moment vooral
omdat wij ons toen, tijdens dat hilarisch momentje, toch weer een beetje
verbonden voelden met de bomma die zij ooit was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten