Thuis voor de buis

Als ik mijn tv blad op de tv-theek open en de ontelbare zenders bekijk die we nu hebben moet ik altijd lachen. Toen ik opgroeide in de jaren ’70 hadden wij helemaal niet zoveel zenders als nu, bestond uitgesteld kijken, net gemist of godbetert opnemen met de videorecorder niet echt en werd er gewoon gekeken naar het programma dat op dat moment werd uitgezonden.

Het grote voordeel hiervan was dat je de volgende dag, meestal wel iemand tegen kwam die datzelfde programma zag en je dus altijd een gespreksonderwerp had, wat nu bijna onmogelijk is behalve dan bij heel populaire programma’s.

Bovendien was er in België enkel de openbare omroep en keken wij voornamelijk naar de Nederlandse tv. Naar Avro’s Top Pop bijvoorbeeld of naar van die coole Amerikaanse series waar je, als je ze nu opnieuw ziet, in een deuk bij ligt omwille van de slappe stunts en het dito verhaal. Hoewel sommigen toch zijn blijven hangen en in een remake aan een tweede leven toe zijn zoals Starsky & Hutch, Charlies Angels en The Dukes of Hazzard. Mijn ouders waren tot onze ergernis grote fan van allerlei quizzen en spelprogramma’s die wij maar behoorlijk stom vonden en dus liever niet mee uitzaten.

Ik herinner mij ook dat in die tijd het Eurovisie song festival een groot evenement was waar ik als kind extra lang voor mocht opblijven, proper gewassen voor de buis in mijn pyjamaatje met mijn eigen scoreblad bij de hand, de uitslag vol spanning afwachtend. Ondertussen is dat songfestival wegens veel te groot en beschuldigingen van vriendjespolitiek veel van zijn toenmalige glans kwijt en wie won of verloor liet mijn kinderen op diezelfde leeftijd ijskoud.

In ieder geval, met het enorme aanbod van zenders op dit moment kijk ik nooit meer naar de Nederlandse tv. Behalve dan naar de geweldige reeks ‘The Borgias’ waarin Jeremey Irons schittert als de paus. Voor dit kostuumdrama maak ik graag een uitzondering.