Geef ons heden ... .

Toen wij net in Houston woonden en ik voor het eerst ‘op jacht’ ging naar ons dagelijks brood en ander voedsel viel ik echt van de ene verbazing in de andere. Het aanbod in de Amerikaanse supermarkten was echt overweldigend en de smaak maar vooral de kleurstoffen die in voeding gebruikt werden oogverblindend.

Ik trachtte toen al wat gezonder te eten maar de Amerikanen staken echt zowat alles in hun mond. Zo had je bijvoorbeeld ‘snow cones’ wat gewoon ijs, bevroren water dus, in een bolvorm geschept is, geserveerd in een papieren hoorntje overgoten met een fikse scheut kleur en smaakstoffen naar keuze. Jummie!

Cupcakes waren fel gekleurd met heel veel lagen suiker, glazuur of gesuikerde versieringen, een trend die hier trouwens ook al flink ingeburgerd raakt en aangewakkerd wordt door allerlei bakprogramma’s die de kleine suikerbommetjes stevig promoten.

Als je op restaurant ging was vlees en vis heel dikwijls in een deegjasje gefrituurd en zelfs brood kopen was een hele uitdaging. Een echte bakker hadden wij niet in onze buurt, de dichtstbijzijnde was downtown, op ongeveer een 40 mijl (een 64 kilometer)rijden. In de plaatselijke supermarkt kon je wel voor brood terecht maar dat waren van die hele witte exemplaren in plastiek verpakt. Als je voor het gezondere spul ging moest je naar de betere supermarkt waar je, in 1997 dus, al snel vijf dollar of meer mocht neertellen voor je dagelijkse brood.

Dus ging ik zelf met broodoven, noten en volle granen aan de slag. Zo’n gezond donker brood verkopen aan een vierjarige kleuter die zich staat te verlekkeren op ‘rainbow bread’ is een hele uitdaging, vooral omdat die kleuter maar halve dagen naar school ging en regelmatig in verleiding werd gebracht in de plaatselijke supermarkt. De dochter was gelukkig wat meegaander maar toch was opboksen tegen die slechte voedingsgewoonten niet makkelijk en ik geef toe dat ik vaak het onderspit heb moeten delven. Maar nu ze volwassen zijn kiezen mijn kinderen toch eerder voor gezond en daar, ben ik blij om.