Hokjes denken

Dat leeftijd een relatief begrip is, veel afhangt van je perceptie en iedereen maar zo oud als hij zich voelt, weten we allemaal. Ik ga bijvoorbeeld stilletjes aan naar de 50 en nader dus met rasse schreden de ‘middelbare leeftijd’ zoals men dat zo mooi pleegt te noemen, maar soms voel ik mij nog altijd behoorlijk ‘snottig’. Mijn vader is 75 en woont in een RVT omdat hij heel sukkelachtig is terwijl mijn schoonmoeder die maar ietsje jonger is en nog heel kwiek, zelfstandig kan wonen. Hoe oud je bent of hoe oud je je voelt heeft dus ook veel te maken met een portie geluk en de gezondheid van je lieve lijf en hoofd.

Mijn kinderen hebben altijd een hele strenge kijk op leeftijd en ouderdom gehad, zeker toen ze nog op de lagere school zaten en mensen werden dan ook strikt in hokjes ingedeeld die de logica zelve waren in hun jonge, kleine wereldje. Je had 'de kinderen', de groep waar zij dus toe behoorden en ook de enige goede groep. 'De middelbaren' waren vooral vervelende grote kinderen die de kleintjes van de lagere school lastig vielen en tot welke groep je maar beter niet kon behoren en ‘last but not least’ waren er de ‘mensen’ waar iedereen boven de 21 werd ingedeeld en die in hun piepjonge ogen dus stokoud waren. Ondertussen zijn ze 21 en 19 en behoren ze dus zelf tot die gevreesde groepen en ik veronderstel dat hun perceptie van wie jong en oud is ook mee met hun leeftijd is geëvolueerd. 

Ik heb in ieder geval geen last van dat cijfertje dat je leeftijd toch maar is. Of meestal toch niet :-).