De dochter wordt 21 vandaag en hoewel 18 het belang van 21 een beetje heeft overschaduwd sinds je op die leeftijd officieel volwassen bent, blijft 21 toch nog altijd een mijlpaal in je leven. En zoals zovele ouders ben ik behoorlijk trots op mijn kinderen omdat ik vind dat ze evenwichtig en volwassen zijn en allebei een duidelijk plan en doel in hun leven hebben waar ze naartoe werken. Misschien wordt dit plan geen werkelijkheid, maar dat vind ik momenteel van ondergeschikt belang. Ik ben er van overtuigd dat mijn kinderen hun weg in het leven gaan vinden en daar ben ik blij om. Dat het niet makkelijk is als ouder om je kinderen los te laten om hun eigen weg te zoeken en dat hier geen handleiding voor bestaat, wordt duidelijk in het stukje dat ik schreef toen de dochter twaalf werd en op deze speciale dag wil ik dat graag met jullie delen.
Twaalf
Twaalf is ze alweer, mijn dochter. Ongelofelijk toch hoe
de tijd vliegt.
Ik herinner mij nog levendig, dat kleine hoopje mens dat
ik net op de wereld had gezet en waar ik onmiddellijk verliefd op was geworden met haar ravenzwarte Beatles kopje en haar gerimpeld snoetje. Ik weet nog goed
dat ik haar bijna de ganse nacht in mijn armen heb gehouden, omdat ik maar niet
genoeg kon krijgen van dat prachtig mensje dat negen maanden in mijn buik
had gewoond en nu haar eigen weg in de wereld zou moeten vinden. Haar eerste
stapjes, haar eerste van vele ongelukjes, want ze bleek een echte brokkenpiloot, de eerste schooldag ... . Ik zie haar nog zo voor me toen ze een
jaar of vier was, stronteigenwijs met twee hoge staartjes, streepjeskousen een
geruit rokje en een gebloemd bloesje, want ik moest haar écht niet meer helpen
bij het aankleden.
En nu is ze twaalf. Ze is niet meer dat kleine meisje van
weleer, neen, de eerste tekenen van de puberteit zijn er al, zoveel is duidelijk.
De eerste woedebuien, het norse in zichzelf gekeerd zijn, de uitroep: “Jullie
begrijpen mij helemaal niet!” Maar ook de eerste giechelbuien, samen met haar
vriendinnen of helemaal alleen. Het eerste slechte cijfer op haar rapport, omdat ze andere
dingen aan haar hoofd had die op dat moment véél belangrijker waren dan de
lessen die ze moest leren. Haar eigen muziek, die ons gek maakt. Haar eigen
lijfblad dat ze zonder fout wekelijks gaat halen bij de krantenwinkel en
natuurlijk ook haar eigen tv programma’s, die nét worden uitgezonden als wij
het nieuws willen zien.
Een nieuwe fase in haar leven breekt onverbiddelijk aan. Langzaam
maar zeker groeit mijn kleine meisje op. Langzaam, gelukkig maar, zodat wij aan
het idee kunnen wennen. En hoewel de eerste tekenen van puberteit niet meer
te ontkennen zijn, is dat kleine meisje er toch ook nog. Zoals vandaag
bijvoorbeeld, toen ze me vroeg om haar uit te wuiven nu ze met de bus vertrekt
op driedaagse. Dat hoeft ze geen twee keer te vragen!
En nu sta je weer voor een nieuwe fase in je leven.
Geniet er van!
Gelukkige verjaardag, meisje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten